Olga Tokarczuk. Premio Nobel de Literatura 2018. Peter Handke. Nobel de Literatura 2019.

Olga Tokarczuk. Premio Nobel de Literatura 2018.

Olga Tokarczuk, nacida o 29 de xaneiro de 1962 en Sulechów, Polonia, é unha escritora, activista e intelectual polaca con gran relevancia pública.

O xurado dos Nobel premiou a "imaxinación narrativa e a paixón enciclopédica" desta autora polaca, que debutou en 1993 coa obra de ciencia ficción Podróv ludzi Ksiegi , unha novela ambientada no século XVII cuxos protagonistas se embarcan nunha travesía polos Pireneos en busca dun misterioso libro. A obra foi ben recibida pola crítica en Polonia, e premiada ese ano como mellor obra debutante.

Con todo, o seu recoñecemento veu en 1996 coa publicación de Un lugar llamado antaño, publicado en España 2010. O flamante premio Nobel inspírase nunha lóxica cartográfica para a elaboración dos seus relatos, o cal lle permite concibir unha perspectiva única que converte o microcosmos das súas obras nun auténtico macrocosmos.

A súa terceira novela, chamada Casa diurna, casa nocturna ( Dom dzienny, dom nocny), foi nomeada ao prestixioso Premio Literario Nike, un dos máis prestixiosos do país.

Posteriormente a novela Gra na wielu bę benkach (Concierto de varios tambores), foi publicada en de 2001 e Los errantes en 2007. Neste último caso, non se preocupou tanto pola paisaxe da fronteira como polo propio fenómeno do cruzamento de fronteiras. Na procura de múltiples perspectivas, Tokarczuk inclúe mapas antigos e debuxos de andanzas que transmiten a impresión dunha gran enciclopedia, reflectindo un mundo en constante voo. A súa montaxe de diversos fragmentos de prosa narrativa e ensayística está cheo de reflexións e episodios memorables, con temáticas recorrentes como o movemento físico, a mortalidade e o significado do fogar.

Peter Handke. Nobel de Literatura 2019.

A Academia premiou en 2019 ao escritor austríaco “por un traballo influente que explorou a periferia e a especificidade da experiencia humana”. A extensa e variada obra deste escritor austríaco xira ao redor de dous conceptos crave: a soidade e a incomunicación do ser humano. Autor de teatro, novela e poesía é tamén coñecido polos seus guións cinematográficos.

La primera obra con la que obtuvo un gran reconocimiento fue Publikumsbeschimpfung (Insultos al público, 1966), en la que cuatro actores se dedican, precisamente, a increpara a los espectadores por el simple hecho de haber acudido a ver su obra.

A súa bibliografía contén novelas, ensaios, cadernos, obras dramáticas e guións. As súas obras están cheas dun forte desexo de descubrir e facer que os seus descubrimentos cobren vida ao atopar novas expresións literarias para eles. Como el mesmo afirmou: "Ser receptivo é todo".

Entre as súas obras, destacan El miedo del portero ante el penalty (1970), na que se relata a historia do gardameta Josef Bloch, tras de ser despedido do seu traballo como mecánico. El peso del mundo es outra das súas obras destacadas. Con todo, o escritor austríaco cultivaría unha soada polémica por mor das súas opinións sobre a guerra dos Balcáns. Algúns críticos tachárono de apoiar a causa serbia, algo que o escritor negara rotundamente. A súa novela Justicia para Serbia, publicada en 1996, contribuiría a agrandar aínda máis a controversia.