Olga Tokarczuk.
Premio Nobel de Literatura 2018.
Olga
Tokarczuk, nacida o 29 de xaneiro de 1962 en Sulechów,
Polonia, é unha escritora, activista e intelectual polaca con gran
relevancia pública.
O
xurado dos Nobel premiou a "imaxinación narrativa e a paixón
enciclopédica" desta autora polaca, que debutou en 1993 coa
obra de ciencia ficción Podróv ludzi Ksiegi , unha novela
ambientada no século XVII cuxos protagonistas se embarcan nunha
travesía polos Pireneos en busca dun misterioso libro. A obra foi
ben recibida pola crítica en Polonia, e premiada ese ano como mellor
obra debutante.
Con
todo, o seu recoñecemento veu en 1996 coa publicación de Un
lugar llamado antaño, publicado en España 2010. O flamante
premio Nobel inspírase nunha lóxica cartográfica para a
elaboración dos seus relatos, o cal lle permite concibir unha
perspectiva única que converte o microcosmos das súas obras nun
auténtico macrocosmos.
A
súa terceira novela, chamada Casa diurna, casa
nocturna ( Dom dzienny, dom nocny), foi nomeada ao prestixioso
Premio Literario Nike, un dos máis prestixiosos do país.
Posteriormente
a novela Gra na wielu bę benkach (Concierto de
varios tambores), foi publicada en de 2001 e Los
errantes en 2007. Neste último caso, non se preocupou tanto pola
paisaxe da fronteira como polo propio fenómeno do cruzamento de
fronteiras. Na procura de múltiples perspectivas, Tokarczuk inclúe
mapas antigos e debuxos de andanzas que transmiten a impresión dunha
gran enciclopedia, reflectindo un mundo en constante voo. A súa
montaxe de diversos fragmentos de prosa narrativa e ensayística está
cheo de reflexións e episodios memorables, con temáticas
recorrentes como o movemento físico, a mortalidade e o significado
do fogar.
Peter
Handke. Nobel de Literatura 2019.
A
Academia premiou en 2019 ao escritor austríaco “por un traballo
influente que explorou a periferia e a especificidade da experiencia
humana”. A extensa e variada obra deste escritor austríaco xira ao
redor de dous conceptos crave: a soidade e a incomunicación do ser
humano. Autor de teatro, novela e poesía é tamén coñecido polos
seus guións cinematográficos.
La primera obra con la que obtuvo un gran
reconocimiento fue Publikumsbeschimpfung (Insultos al
público, 1966), en la que cuatro actores
se dedican, precisamente, a increpara a los espectadores por el
simple hecho de haber acudido a ver su obra.
A súa bibliografía contén novelas, ensaios,
cadernos, obras dramáticas e guións. As súas obras están cheas
dun forte desexo de descubrir e facer que os seus descubrimentos
cobren vida ao atopar novas expresións literarias para eles. Como el
mesmo afirmou: "Ser receptivo é todo".
Entre
as súas obras, destacan El miedo del portero ante el penalty
(1970), na que se relata a historia do gardameta Josef Bloch, tras de
ser despedido do seu traballo como mecánico. El peso del
mundo es outra das súas obras destacadas. Con todo, o escritor
austríaco cultivaría unha soada polémica por mor das súas
opinións sobre a guerra dos Balcáns. Algúns críticos tachárono
de apoiar a causa serbia, algo que o escritor negara rotundamente. A
súa novela Justicia para Serbia, publicada en 1996,
contribuiría a agrandar aínda máis a controversia.
